Árið var 2007 og ég var 15 ára gamall pjakkur þegar Kristján Guðmundsson kallaði á mig og sagði mér að gera mig ready, ég væri að fara koma inn á. Þennan dag varð ég yngsti leikmaðurinn til þess að spila í efstu deild karla á Íslandi. Síðan þá hefur lítið til mín sést.

Ég var alltaf talinn vera mjög efnilegur þegar ég var yngri, var yfirburðamaður í öllum yngri flokkum Keflavíkur og því fannst mér ég vera tilbúinn til þess að takast á við meistaraflokkinn aðeins 15 ára gamall. Mér fannst hausinn vera tilbúnan í þessa áskorun. Ég hafði heyrt frá því að ég byrjaði í 11-manna bolta að það yrði ekki spurning um hvort heldur hvenær ég færi út í atvinnumennsku og fékk ég að heyra það frá foreldrum liðsfélaga minna, vinum mínum, þjálfurum og fleirum, ég trúði því enda var það draumur minn á þessum tíma að verða atvinnumaður.

Ég fékk smjörþefinn af atvinnumennskunni þegar ég fór tvívegis á reynslu til Wolverhampton Wanderes í Englandi og hreifst ég mjög af því. Ég kom heim og var staðráðinn í því að sanna mig hér heima með Keflavík og u17 ára landsliðinu. Árið 2009 breyttist allt hjá mér í sambandi við knattspyrnu. Ég fór frá því að elska íþróttina yfir í það að hata hana algjörlega. Undirbúningstímabilið fyrir Íslandsmótið var að klárast og ég var virkilega tilbúinn, mér var sagt að ég yrði stór partur af liðinu þetta árið.

Á einni æfingunni að þá fer hnéð á mér, game over, sumarið farið, og ég sem hafði gert mér gífurlegar væntingar um fótboltasumarið. Mér var sagt að ég væri með rifinn liðþófa, sem ætti nú ekkert að taka það langan tíma, en hjá mér tók þetta 2 ½ ár að komast aftur almennilega á völlinn. Þessi tæp 3 ár voru skelfileg. Ég þurfti að fara í 3 aðgerðir á hné og ég glímdi við mikið þunglyndi sem ég náði að fela mjög vel. Fjölskyldan mín hafði ekki hugmynd um líðan mína fyrr en ég sagði þeim það ári eftir að ég uppgötvaði það sjálfur. Ég hafði gefið atvinnuferilinn upp á bátinn, þrátt fyrir að vera aðeins 17-18 ára. Mín hugsun var sú að ég hafði brugðist öllum. Ég hafði brugðist sjálfum mér, foreldrum mínum, vinum og Keflavíkurliðinu. Það, að fá vonina um að geta byrjað aftur á fullu í boltanum sem var svo brotin um leið og ég þurfti að fara aftur í aðgerð var eins og að lenda undir valtara. Ég var gjörsamlega niðurbrotinn. Þetta hafði gífurleg áhrif á samband mitt við fjölskylduna og kærustuna mína á þeim tíma. Ég tók mjög oft þunglyndisköst og á tímapunkti var ég kominn það djúpt niður að ég var farin að íhuga hluti sem ég átti alls ekkert að vera spá í. Ég faldi þetta mjög vel og setti á mig grímu í hvert skipti sem ég fór út. Það vissu þetta mjög fáir í kringum mig.

Mig langaði að hætta í fótbolta, íþróttinni sem ég lifði fyrir. Ég nennti ekki að koma og horfa á leiki eða æfingar. Ef ég væri ekki þátttakandi að þá vildi ég ekki mæta. Kvíðinn og sú vanlíðan sem fylgdi mér hvert fótmál gerði það að verkum að ég fór að forðast fólk. Fólk sem sagði t.d. hluti eins og “Meiddur? Pff, þetta er allt í hausnum á þér” eða “Hættu þessum aumingjaskap” dró mig ennþá dýpra niður og ég fór þá að hugsa: “Þetta er rétt hjá þeim”. Ég taldi mig ekki þurfa hjálp, en ég var blindur strákur sem þurfti á allri hjálp sem hann gæti fengið.Þegar ég komst loksins inn á völlinn fann ég að ég var ekki sá sami, sjálfstraustið hafði hitt rock bottom. Mér fannst ég hafa brugðist öllum í kringum mig. Ég var skíthræddur. Þrátt fyrir að ég átti góðan leik að þá náði ég að brjóta mig samt sem áður niður. Taldi upp allt það neikvæða sem gerðist í leiknum og festist í því, í staðinn fyrir að horfa á það jákvæða. Ég var mikið hjá sálfræðingum á þessum tíma og gekk það vel.

Fyrir þetta tímabil var ég enn að glíma við þennan kvíða og þunglyndið sem fylgdi öllu þessu ferli, fyrir æfingar, fyrir leiki og jafnvel eftir leiki en það tók eiginlega enginn eftir því útaf grímunni sem ég var með á mér. Samt var það svo ástæðulaust en þetta gerðist samt sem áður. Kvíðinn sem ég fékk var oft svo svakalega mikill að ég hreinlega ældi, ég hugsaði um öll þau mistök sem ég gæti mögulega gert í leiknum, hvað ef og hvað ef? Það var ekki fyrr en Þorkell Máni Pétursson kom inn í þjálfarateymið að ég fór að lagast. Hann kenndi mér að lífið er ekki bara fótbolti, það er svo margt annað sem er mikilvægara. Máni Péturs og Kristján Guðmunds eiga stóran þátt í mínum bataferli og verð ég þeim ævinlega þakklátur.

Í dag er ég annar maður, er með frábæra kærustu, fjölskyldu og vini sem styðja við bakið á mér. Með þessum pistli vil ég miðla sögu minni og reynslu til þeirra sem glíma við sama vandamál og ég glímdi við því þetta er mun algengara en við höldum, þið eru með heilann her af fólki sem er tilbúið að hjálpa ykkur og munum að lífið er ekki bara fótbolti.

Virðingarfyllst,
Sigurbergur Elisson