Það er ástæða fyrir því að ég vil skrifa þennan pistil. Það er meðal annars vegna þess að mig langar til að þakka þeim sem studdu mig í veikindunum og töluðu við mig þegar ég var mikið veik. Sá sem studdi mig mest var maðurinn minn, hann Jón G Magnússon, en hann studdi mig í gegnum allt. Sama hvað ég var rugluð, líka þegar ég hélt ad þetta væri allt saman eitt stórt samsæri gegn mér. Það hefur gefið mér mikið og ég er þakklát honum.

Börnin okkar hafa stutt mig , mamma og pabbi, fjölskylda mín og nokkrir aðrir og ég er gríðarlega þakklát fyrir það, því það er svo mikilvægt að fá stuðning í svona veikindum.

Geðklofi er erfiður sjúkdómur. Ég veit að ég hef ekki alltaf verið með „fulle fem“. Ég veit að ég hef sagt eitthvað óviðeigandi og móðgandi við fólk sem hefur þá gefist upp á mér. Svo heyra aðrir kjaftagang og hætta að tala við mann. Já - ég ætla að segja ykkur það að það eru ákveðnir fordómar, þó að það sé nú allt í framför. En það sem mig langar að gera með því að skrifa þennan pistil er að fá fólk til að skilja hvar ég er stödd í lífinu núna, eftir að ótal margir vinir minir gáfust upp á mér.

Ekki misskilja mig, ég skil það alveg.

En það er nú samt sárt að hafa enga vini til að hringja í og engan til að tala við, en þannig var líf mitt í mörg ár. Í mínum veikindum átti ég ekki marga vini. Það er erfitt að segja það - en það voru ekki margir vinir mínir sem töluðu við mig meðan ég var mikið veik. Ég gat ekki tekið upp símann og var eins og Palli var einn i heiminum. Það að draga sig til baka er líka einkenni í sjúkdómnum. Þetta hefur slæm áhrif á sjálfsmyndina. Ég fór að halda að ég væri slæm manneskja og hefði gert eitthvað ægilegt af mér og að enginn gæti fyrirgefið mér. Það er erfitt. Svo þorir maður ekki að tjá sig og lokast inni í sér að ótta við að einhver drulli yfir mann; segi geðsjúklingur eða skíthæll eða eitthvað svoleiðis. Ég er til dæmis þannig stödd að ég þori ekki að tjá mig á samfélagsmiðlum af ótta við höfnun eða skítkast.

Þegar ég var hvað veikust heyrði ég raddir og það var mismikið eftir því hvað ég var veik. Ég svaf lítið, fór stundum á fætur á morgnana án þess að hafa sofið dúr alla nóttina. Ég var sett á lyf og þau hafa verið mismundandi í gegnum veikindi mín og virkað misvel. Þegar hvað mest lét var ég á fjórum tegundum af lyfjum. Ég tók lyf við geðklofa, svefnlyf, lyf við röddunum og lyf við aukaverkunum.

Nú gengur vel í mínum veikindum ég er á góðum lyfjum sem virka, hef lítið af aukaverkjunum og þær fara minnkandi. Í dag tek ég tvær tegundir af lyfjum; lyf við geðklofa og er ég nánast einkennalaus og svo er ég á lyfjum við aukaverkunum og það hefur farið mikið minnkandi að ég þurfi að taka þau, ég tek þau eftir þörfum.

Ég samþykkti að fara í viðtal við Morgunblaðið og mbl.is og tjá mig opinberlega um veikindin, en ég hafði ekki gert það fyrr. Og viðbrögðin - vá hvað ég var glöð. Ég átti þá vini eftir allt saman og ég grét allan daginn vegna góðu viðbragðanna sem ég fékk. Núna langar mig að þakka kærlega fyrir stuðninginn sem ég fékk frá fólki eftir viðtalið. Nú þarf ég bara að tala við vini mína og koma mér í sambandi við þá, svo líf mitt verði betra og ég nái frekari bata. En eitt að því sem hefur verið að hrjá mig er að ég á stundum erfitt með að tala við fólk. Af því ég kynntist svo mörgu góðu og skemmtilegu fólki í fótboltanum og í kringum hann sem skiptir mig máli og það gefur mér mikið að þetta fólk vilji tala við mig aftur. Það sem mig langar til að koma á framfæri er að ég vonast til þess að fordómarnir verði minni og vonandi engir á endanum. Fordómar hafa áhrif á líf einstaklinga, heilsu, sjálfsmynd og margt annað. En eigið góðar stundir og áfram KR :)

Hrefna Huld Jóhannesdóttir.