Þó ég sé ekki lögfræðingur ætla ég að vísa hér í svokallaða „meðalhófsreglu“, en 12. grein stjórnsýslulaga nr. 37/1993 er svohljóðandi: „Stjórnvald skal því aðeins taka íþyngjandi ákvörðun þegar lögmætu markmiði, sem að er stefnt, verður ekki náð með öðru og vægara móti. Skal þess þá gætt að ekki sé farið strangar í sakirnar en nauðsyn ber til.“ Vissulega er hér verið að fjalla um skyldur hinna hefðbundnu stjórnvalda landsins, en þó má vel heimfæra slíka skyldu upp á önnur „stjórnvöld“ en þau sem ráða landinu, til dæmis stjórn og aganefnd KSÍ þegar um er að ræða refsingar knattspyrnufólks.

Ákvæði um sjálfkrafa leikbann eftir rautt spjald er „íþyngjandi“ fyrir leikmann og félag sem verður fyrir augljóslega rangri ákvörðun dómara og hvorki leikmaðurinn né félagið eiga þar að auki möguleika til að koma sínum sjónarmiðum á framfæri við fyrirtöku og ákvörðun málsins, til dæmis með myndbandsupptöku. Greinin sem ég vitnaði til kveður á um að hina íþyngjandi ákvörðun skuli aðeins taka ef refsingunni er ekki hægt að ná með öðru og vægara móti og að þess skuli þá þar með gætt að fara ekki strangar í sakirnar en nauðsyn ber til. Refsingin sem fram kom í leiknum er næg, fyrra gula spjaldið telur og getur átt þátt í að leikmaðurinn fari í leikbann síðar og því er augljóslega „farið strangar í sakirnar en nauðsyn ber til“ með því að leikmaðurinn fari sjálfkrafa í leikbann, hvorki hann né félagið eigi möguleika á að áfrýja og að aganefndin skuli ekki hafa heimild til að horfa á myndbönd ef svo má að orði komast.

Með meðalhófsregluna á bak við eyrað má auðveldlega færa rök fyrir því að þegar aganefnd KSÍ kveður upp úrskurði væri ekki aðeins réttmætt, heldur skylt, að nefndin tæki til athugunar myndbandsupptökur af leikjum þegar upp koma atvik þar sem meint (eða óumdeild) mistök dómara verða til þess að leikmaður verður fyrir óverðskuldaðri refsingu.

Upptökurnar eru til staðar
Nú er það þannig að hjá miklum meirihluta knattspyrnuliða á landinu eru einhverjir áhugasamir, sumir sjálfboðaliðar, sumir á launum, sem taka upp og jafnvel senda leiki út beint á netinu. Upptökur eru því til af fjölmörgum leikjum, áreiðanlega góðum meirihluta leikja sem spilaðir eru í deildakeppnunum. Og jafnvel þótt ekki séu til upptökur af öllum leikjum ætti það ekki að koma í veg fyrir að nýta upptökur þegar fjallað er um meint brot og refsingar.

Þegar myndbandsupptökur sýna svart á hvítu að dómari refsar að ósekju og eða refsing er í engu samræmi við brotið sem framið var (eða ekki framið) þá er það einfaldlega réttlætismál og í raun algjörlega sjálfsagt mál að knattspyrnuforystan (aganefnd KSÍ í þessu tilfelli) ætti að a) hafa heimild til að óska eftir upptökum til að nýta við úrskurði sína ef henni þykir þurfa og b) vera skylt að taka við upptökum og áfrýjunum á úrskurðum dómara frá félögum sem eru ósátt við sinn hlut.

Fordæmið er til staðar
Í einhverjum löndum (ég hef ekki rannsakað hvar og í hve mörgum löndum) er hægt að breyta ákvörðunum um spjöld og/eða fella niður spjöld með hliðsjón af upptökum af leikjum. Þetta þekkjum við til dæmis úr ensku knattspyrnunni. Og myndbandatæknin er nú þegar komin í notkun á annan hátt í knattspyrnuheiminum, nefnilega með markalínutækninni. Forsaga þess að markalínutæknin var tekin upp og er nú notuð á ákveðnum mótum er löng. Fræg mörk hafa verið skoruð – eða ekki skoruð – í gegnum tíðina þar sem mannsaugað gat ekki dæmt, en myndavélarnar sýndu svart á hvítu hvað hefði átt að dæma. Ein rökin gegn því að taka upp markalínutæknina voru að leikurinn ætti að vera sá sami, lúta sömu reglum, hvort sem leikið væri í 4. flokki kvenna á milli Þórs og KA á Akureyri eða í úrslitaleik á Heimsmeistaramóti karla á milli Argentínu og Þýskalands. Markalínutæknin væri frávik frá þessu, breytti leiknum hjá sumum en ekki öllum, því þar sem henni væri ekki beitt væri vel mögulegt að lið yrði af marki vegna þess að dómarar gátu ekki dæmt um hvort knötturinn var í markinu eða ekki. En markalínutæknin er komin inn í leikinn hvort sem okkur líkar betur eða verr – og hún hefur sannað gildi sitt nokkrum sinnum. Knattspyrnuheimurinn hefur tekið tæknina í sína þjónustu og ég held að sú þróun verði ekki stöðvuð. Myndbandsupptökur af leikjum ættu allt eins að vera hluti af þeim verkfærum sem dómarar og/eða aganefndarmenn hafa í sinni þjónustu til að kveða upp úrskurði. Breytum þessu, strax!

Tvö eftirminnileg atvik (fyrir okkur Þórsara)
Magnús Már Einarsson ritar um þetta sama málefni í pistli á fotbolti.net og rifjar þar upp fáránlega ákvörðun dómara í leik Þórs og ÍR í 1. deild karla 2012, ákvörðun sem varð til þess að Jóhann Helgi Hannesson, leikmaður Þórs, missti af grannaslagnum í næstu umferð á eftir. Gísli Páll Helgason, leikmaður Þórs, fær nú að bíta í það súra epli að fá á sig fáránlegt gult spjald (mögulega tvö óverðskulduð) og missir því af leik Þórs gegn KA á Akureyrarvelli á laugardaginn.

Nú er það svo að forráðamenn íslenskra knattspyrnuliða hafa, samkvæmt núgildandi reglum, enga leið til að áfrýja spjöldum eða öðrum ákvörðunum dómara um refsingar. Ég ætla samt að gera það, persónulega og prívat, sem liðsstjóri hjá þessum meisturum sem Þórsdrengirnir eru. Ég áfrýja ákvörðun dómarans í leik Þórs og Selfoss þegar hann í uppbótartíma sýndi Gísla Páli Helgasyni hans annað gula spjald og þar með rautt. Ég áfrýja þeirri óverðskulduðu refsingu sem þessi ranga ákvörðun hefur í för með sér, þ.e. sjálfkrafa leikbann á Gísla Pál þegar Þór heimsækir KA á Akureyrarvöll á laugardag. Ég krefst þess að aganefnd KSÍ horfi á myndbandsupptöku af leiknum og felli spjaldið úr gildi og þar með leikbannið. Ég áfrýja!
Haraldur Ingólfsson, Þórsari.