Við lékum saman einn leik, en sá leikur var til heiðurs Hlyns S. Eiríkssonar, en þá kom Hlynur austur með nýja liðið sitt, Þór frá Akureyri. Hlynur hafði árin á undan unnið fyrir Þrótt Neskaupstað og lagt sitt að mörkum við að efla yngriflokkastarf félagsins. Við Norðfirðingar vorum svo fáir að við þurftum að fá lánaða Eskfirðinga til að geta mannað 11 manna lið, en liðin á Austurlandi léku ávalt í 7 manna bolta á þessum árum.

Eggert var svo góður að hann var lánaður upp um flokk til að spila þennan æfingaleik. Ég hins vegar var lánaður niður um flokk til að spila þennan leik. Við vorum báðir í byrjunarliðinu. Eggert á miðjunni og Moritz stormstræker frammi.

Til að gera langa sögu stutta að þá fótbrotnaði ég í leiknum. Ég var ekki að strauja einhvern niður eftir að hafa hlaupið hann uppi eða neitt slíkt. Það var ekkert töff við þetta fótbrot. Ég einfaldlega hoppaði upp í loftið og lenti illa, og í þokkabót voru aðeins 7 mínútur liðnar af leiknum. Ég var því lánaður niður um flokk (sem á ekki að vera hægt) og fótbrotnaði í þokkabót.

Feril Eggerts þekkja margir. Fór ungur til Skotlands eftir að hafa spilað geysivel með Fjarðabyggð og ekki síður yngri landsliðum Íslands. Eggert er góð fyrirmynd og skýrt dæmi um hvaða árangri er hægt að ná með dugnaði og með því að einfaldlega leggja sig meira fram en hinir. Þegar ég varð 25 ára fékk ég óvænta afmælisgjöf; Heartstreyja sem Eskfirðingurinn var búinn að árita.

Ég verð þó að viðurkenna að ég spái oft í það hvernig væri fyrir okkur komið ef hann hefði fótbrotnað í leiknum en ekki ég. Væri ég bráðefnilegur atvinnumaður með A-landsliðsleiki að baki? Væri hann dæmigerður fótboltaáhugamaður og met hans að halda á lofti aðeins 54?

Þessum spurningum verður víst aldrei svarað, en mögulega var ég fótbroti frá atvinnumennsku.