Að undanförnu hefur verið mikil umræða um hversu margir leikir í deildinni séu tilþrifalitlir. Hversu mikla áherslu flestir þjálfararnir virðast leggja í að liggja til baka og byrja á því að virða það stig sem þeir eru með í höndunum þegar flautað er til leiks.

Ef andstæðingurinn er með leikmann í „töfraflokknum" virðist oft vera í upplegginu að taka hart á þeim leikmanni, kannski skiljanlega, en harkan á það til að keyra fram úr hófi. Það eru oftast þessir leikmenn sem gefa leiknum gildi og auka áhuga. Eitthvað sem er grunngildi þess að deildin standi undir sér.

Þá kemur að þætti dómarana að taka á þessum tilraunum til að „sparka töframanninn úr leik". Í því finnst mér dómararnir of oft bregðast. Alltof oft.

Gísli Eyjólfsson hjá Breiðabliki er gott dæmi um þetta. Það hafa allir löngu misst töluna á hversu oft hefur verið brotið á honum. Og lægðin sem þessi frábæri leikmaður tók á tímabilinu má að mörgu leyti rekja til sífelldra brota á honum. Tilrauna til að taka hann úr leik.

Með réttri dómgæslu geta mennirnir með flauturnar tekið þátt í að gera leiki deildarinnar skemmtilegri og leyft mönnum eins og Hilmari Árna, Óskari Erni, Lennon, Binna bolta, Kristni Frey og Kaj Leo að njóta sínn enn betur. Leikmennina sem fá áhorfendur til að gleyma stað og stund.