Ég er mjög rólegur maður sem líður best í faðmi fjölskyldunnar og börnin mín eru mér allt. Ef að ég ætti að velja minn besta kost þá held ég að ég myndi velja föðurhlutverkið, því þar stend ég mig best því ég elska börnin mín meira en allt og nýt hverrar stundar með þeim.

Ég elska að vinna með börnum og ég hef í tæpa 2 áratugi starfað við að þjálfa unga krakka í fótbolta, oft þar sem ég var að spila sem leikmaður sjálfur en síðustu 8-9 árin hef ég þjálfað frábæra krakka hjá Val og HK og nú var ég að hefja mitt 3 tímabil hjá Fjölni.
Ég tel mig á réttum stað í lífinu því alla tíð hef ég elskað fótbolta, alveg síðan ég var ungur drengur á Djúpavogi. Alla daga og jafnvel nætur var ég með boltann mér við hlið og þegar mamma sendi mig í búðina þá fór ég ekki án þess að taka bolta með mér og þegar ég fór í skólann var boltinn alltaf með í för. Ég átti það til að vilja ekki fara að sofa nema að hafa boltann til fóta og það kom ekkert annað til greina en að sofa í Liverpool búning.

Eins og áður kom fram þá er ég í dag þjálfari hjá Fjölni. Það er stórt félag með metnað og ég reyni á hverjum degi að bæta þá einstaklinga sem ég þjálfa. Á síðasta tímabili í 5. flokki byrjuðu 79 leikmenn í flokknum, en áður en ég vissi af vorum við komnir í þriggja stafa tölu í vor. Það er auðvitað frábært þegar fjölgar í flokkunum og mjög mikilvægt fyrir félagið og ég held að ástæðan fyrir þessari fjölgun sé sú að ég reyni að sinna öllum, sama hvort þeir séu góðir eða slakir. Það eiga allir sama rétt og fyrir mér er mikilvægt að sinna öllum. Það þarf einnig að bera virðingu fyrir því að foreldrar eru að borga mikinn pening fyrir krakkana sína og það er mitt og minna aðstoðarþjálfara að gera okkar besta.
Með reynslunni hef ég lært það að geta bæði verið með gríðarlegan aga en líka á móti verið jafningi leikmanna. Það er lína í þjálfun sem mér finnst að allir ættu að reyna að finna. Það er líka mikilvægt að tala við alla leikmenn reglulega og ég hef farið þá leið að láta krakkana skrifa mér bréf með sínum markmiðum og áhugamálum. Það er síðan gaman að lesa þessi bréf og ég ætla að geyma þau og skoða eftir 20 ár og kannski eru þá einhverjir sem hafa náð sínum markmiðum.

Sjálfur tala ég lítið um það að ég er þriðji markahæsti leikmaður í sögu Íslandsmótsins, með akkúrat 200 mörk í um 280 leikjum og spilað í öllum deildum á Íslandi, þrátt fyrir 2 stórar aðgerðir á baki og með teipaða báða ökkla á öllum æfingnum og leikjum síðustu 12 árin. Yfirleitt hef ég verið í yfirvigt vegna þess að ég þurfti að taka inn lyf vegna geðheilsu minnar sem var ekki búin að vera góð mjög lengi og versnaði eftir að líkaminn fór að kvarta. Þar kem ég kannski inn á punkta sem fáir vita og mögulega opnar þetta hugann fyrir þeim sem þekkja mig og jafnvel hjálpar öðrum að skilja betur hver ég er.

Ég fór að finna fyrir þunglyndi og kvíða þegar ég var unglingur. Ég hætti að taka skólann alvarlega og gat ekki haldið fókus. Ég þurfti að sofa endalaust og gat ómögulega vaknað og átti til að fá alvarleg svimaköst og nokkrum sinnum leið yfir mig. Þegar ég fann að þessi köst voru að koma þá fór ég á staði þar sem enignn sá mig og jafnvel í skólanum náði ég að koma mér fyrir á klósettinu eða á einhverjum stað þar sem enginn var. Ég sagði engum frá þessu og stundum hélt ég að ég væri að deyja. Ég vildi ekki hræða foreldra mína og systkini og ég ræddi þetta aldrei við kennarana mína heldur. Það fór svo þannig að síðustu árin mín í skólanum hafði ég ekki orku eða kjark í það að mæta í skólann og í litlu samfélagi er það auðvitað mjög skrítið. Á þessum árum var ekkert talað um svona veikindi og ef að maður stundaði ekki sína skyldu þá var maður talinn ræfill og metnaðarlaus. Stundum fékk ég að heyra það en það truflaði mig ekki mikið, mér var í raun sama hvað öðrum fannst um mig og ég held að sú hugsun hafi að lokum hjálpað mér að stíga sjálfur upp úr þessum veikindum.

Sem unglingur var ég boðaður á landsliðsæfingar og var gríðarlega ánægður með það. Ég hafði alltaf mikinn metnað fyrir því að gera vel í fótboltanum og ég var byrjaður að spila með meistaraflokknum á fermingar árinu. Þegar kom að því að æfa með úrtaki fyrir landsliðið, þá gekk mér vel á æfingum en ef að ég þurfti að gista innan um aðra stráka þá hafði ég ekki kjark og mér leið ákaflega illa. Mig langaði gríðarlega að vera einn af þeim sem gat talað við alla og verið sá sem ég í raun var, en þegar upp var staðið þá hætti ég að mæta og kom með allskonar afsakanir. Mér leið illa yfir því, en veikindin sigruðu þetta stríð eins og svo oft áður í lífi mínu.

Ég ákvað að prófa í fyrsta sinn að flytja einn í borgina og spilaði með Stjörnunni í 2 flokki. Ég bjó hjá systur minni og mér gekk mjög vel inni á vellinum og skoraði mikið af mörkum í leikjunum, en um mitt sumar var ég búinn á því andlega og yfirgaf borgina til þess að líða betur og flutti austur, en Stjörnumenn borguðu undir mig flug í þá 5-6 leiki sem eftir voru. Það sýndi mér auðvitað um leið að þeir höfðu virkilega trú á mér.

Þegar Bjarni Jó hjá ÍBV bauð mér á æfingar árið 1998 sagði ég auðvitað strax já. Þeir æfðu í bænum og ég byrjaði að mæta á æfingar. Mér gekk frábærlega og ég skoraði í nánast öllum leikjum og oftast meira en 1 mark í leik, en þess má geta að ÍBV voru tvöfaldir meistarar þarna og með magnað lið. Ég fór með liðinu í æfingaferð til Kýpur í febrúar og þegar þangað var komið leið mér hræðilega andlega og ég læsti mig inni í herbergi og hafði ekki samskipti við aðra leikmenn, jafnvel þó að Bjarni og leikmennirnir hafi reynt sitt besta til þess að fá mig til þess að vera með í því sem var í gangi fyrir utan æfingar. Á æfingum og í leikjum leið mér samt alltaf vel og ég hafði alltaf trú á sjálfum mér inni á vellinum. Ég fékk gælunafnið Skor-dýrið í hópnum en mig minnir að Ívar Bjarklind hafi komið með þetta nafn á mig.

Ég, Steingrímur heitinn og Sigurvin Ólafs skoruðum mjög mikið af mörkum í þessum leikjum sem ég spilaði og það gaf mér auðvitað ennþá meiri trú að fá alltaf að vera í byrjunarliðinu og ég fékk líka að taka mikið af föstum leikatriðum. Þegar heim var komið frá Kýpur styttist í aðra ferð með liðinu til Portugal. Ég gerði upp meiðsli svo ég þyrfti ekki að fara, en Bjarni þjálfari er klókari en ég og sá þá í gegnum mig. Ég veit það í dag að hann vissi að mér leið illa og hann vildi allt fyrir mig gera og fyrir það er ég enn þakklátur. Svo þegar ég átti að flytja úr Reykjavík til Eyja gat ég ekki farið því mér leið hræðilega andlega og eftir fund með Bjarna ákvað ég að fara austur á land og spila með KVA sem var með lið í 1 deild og planið var að búa á Reyðarfirði eða Eskifirði.

Andlega staðan var ekki betri en það að ég gat ekki búið á þessum annars frábæru stöðum og að lokum fór það þannig að ég bjó heima hjá pabba og mömmu á Djúpavogi. Planið var að keyra á æfingar auk þess að æfa með mínu heimaliði á Djúpavogi. Þetta er nú bara byrjunin á ferlinum og ég hef fengið ótal tækifæri í lífinu til þess að spila fótbolta að atvinnu, en þó að ég hafi þráð það meira en allt í lífinu þá leið mér hvergi vel. Það var alveg sama hvert ég fór, alltaf var mikið myrkur í minni sál og ég gat hvergi fest rætur. Alltaf þurfti ég að leita til baka til mömmu og pabba því þar fékk ég ást og hlýju, þó að pabbi hafi alltaf verið strangur við mig og reynt allt til þess að ég gæti staðið á eigin fótum.

Mamma og pabbi voru að gamla skólanum. Þau lærðu ung að þurfa að vinna og hafa fyrir hlutunum og þau eru af þeirri kynslóð sem hefur upplifað mestu breytingarnar í heiminum, jafnvel frá því að þurfa að veiða sér til matar og að hafa ekki rafmagn. Ég er yngsta barn þeirra af 5 börnum og það er ekki þeirra sök að átta sig ekki á þeim hæfileikum sem ég hafði og það er ekki þeirra sök að fótbolti var bara leikur og ekkert meira en það.

Ásgeir bróðir minn hafði gríðarlega trú á mér og hann hefði svo sannarlega hjálpað mér í gegnum fótbolta ferilinn ef að hann hefði ekki þjáðst af sömu veiki og ég. Hann vissi hvað ég gat og hann er sá sem getur staðfest það hversu mikill tími í mínu lífi hefur farið í það að spila fótbolta, horft á fótbolta, pælt í taktík og horft á sömu leikina aftur og aftur. Jafnvel hann skyldi ekkert í því hveru heltekinn ég væri þó að hann hafi sjálfur spilað og verið fínn leikmaður .

Hann hefur verið mun verri til heilsunnar en ég, en ég veit að hann hefði gert allt fyrir mig hefði hann getað það sjálfur. Oft var heimilislífið þannig að við lokuðum okkur af saman eða í sitthvoru lagi tímunum saman. Við skynjuðum báðir að eitthvað var að hjá okkur en við ræddum það samt aldrei okkar á milli. Umtalið um okkur truflaði hann meira en mig, en þó að við séum nokkuð líkir á marga vegu þá er hann aðeins viðkvæmari en ég. Heilt yfir er hann mun jarðbundnari og hefur ótal hæfileika og hann er sennilega sá maður sem ég ber hvað mest virðingu fyrir og jafnvel fólk sem þekkir hann helling veit ekki hversu mikla hæfileika hann hefur.

Ég fór til Skotlands á reynslu árið 1999. Ég fór einn í ferðina og mér gekk mjög vel á æfingum og í æfingaleikjum og hefði getað verið áfram, en þarna leið mér verst í lífinu, jafnvel þó að Moyes fjölskyldan hafi stjanað við mig og farið með mig á Ibrox á Rangers - Dortmund í Evrópukeppninni. Þar sat ég með þeim bræðrum og mig minnir að það hafi verið David sem sagði: „Þarna getur hver sem er spilað sem ætlar sér það.“

Mér fannst mjög merkilegt að vera að æfa með ST. Mirren og vera með mönnum sem allir virtust þekkja í kringum mig, en það virtist samt eins og öllum öðrum sem skiptu mig máli í lífinu væru nákvæmlega sama um þetta. Samtölin heim voru þannig að það væri hættulegt að vera þarna úti og að ég ætti bara að drífa mig heim ég afþakkaði það að vera áfram þarna úti. Þegar ég skrifaði undir hjá Grindavík ætlaði ég að búa hjá Óla Stefáni. Ég þurfti þó að fá að vera mikið einn og ég vildi ekki láta spyrjast út hversu andlega veikur ég væri og því bjó ég í Hafnarfirði á gistiheimili.

Fólkið í Grindavík tók virkilega vel á móti mér og ég á enn mjög góða vini þaðan. Við vorum með frábært lið. Scott Ramsey, Grétar Hjartars, Óli Stefán, Kekic, McShane, Ólafur Örn Bjarna, Goran Lukic, Sverrir Sverris og fleiri góðir . Mig langar að taka það fram að það hefur ekki komið mér á óvart hversu vel Óli Stefán hefur sannað sig sem þjálfari, frá degi 1 tók hann á móti mér opnum örmum og það hjálpaði mér helling og við tölum saman reglulega enn í dag.

Ég byrjaði að æfa með liðinu um haustið og ég held að ég ljúgi engu þegar ég segi að þarna spilaði ég minn besta fótbolta og var í mínu besta formi, ég man að ég var 69 kíló en það eru 30 kíló síðan. Ég skoraði endalaust að það var sama hvort að ég var frammi, á kanti, á miðjunni og ég átti meira að segja leik í bakverðinum. Alltaf skoraði ég og ég var einmitt að skoða gamla bók um daginn og þar skrifaði ég niður leikina og mörkin. Ég náði að spila hátt í 30 leiki yfir veturinn og fram á sumarið og skoraði í öllum leikjum nema 5, það var sama hvort liðið hét KR, Keflavík, Fylkir, ÍA ,Valur, alltaf gat ég potað boltanum inn og í leikjum leið mér eins og ekkert gæti stöðvað mig, en það var bara á meðan ég var inná vellinum. Þegar ég var kominn heim eftir leiki eða æfingar þá byrjaði mér að líða illa og grét mig oft í svefn og stundum vissi ég ekki af hverju.

Ég fann það að fólkið í Grindavík bar virðingu fyrir mér því að ég gaf allt í leikina. Í þau fáu skipti sem ég sat á varamannabekknum þá kom ég inn og breytti leikjum með því að skora og oft fiskaði ég vítaspyrnur. Ég man enn hvað Ólafur Örn Bjarna sagði í hálfleik í fyrsta leik í íslandsmótinu eftir að hafa jafnað gegn Keflavík úr víti sem ég fiskaði: „Ætli ég verði ekki með markahæstu mönnum deildarinnar því Hallur mun fiska svo mörg víti.“ Svo varð samt ekki raunin því ég var farinn stuttu seinna og aftur hefði ég getað farið í Val. Ég spilaði reyndar einn leik með þeim í fyrsta flokki eftir að ég fór frá Grindavík og ég skoraði nokkur mörk í þeim leik og þeir vildu fá mig.

Ég ákvað að svara þeim ekki. Ég pakkaði bara dótinu í bílinn og brunaði heim á Djúpavog og spilaði í neðstu deild. Ég fékk vinnu við það að þjálfa krakka í fótbolta, en þar fann ég reyndar fyrst hversu gaman er að vinna með börnum og geta sýnt þeim hvað ég get. Í þeirra augum var ég hetja og þegar krakkarnir á Djúpavogi léku sér í fótbolta þá léku þau eftir hetjunum úr enska boltanum og svo var Halli Ásgeirs bætt þar inní. Það skildi enginn þá ákvörðun mína að fara austur og spila með einu lélegasta liði Íslands en ákvörðunin var tekin af veikum einstaklingi. Innst inni vissi ég þó að þetta var rangt, en á þessum tíma leið mér vel með ákvörðunina af því að mér leið vel heima hjá foreldrum mínum og ég átti marga vini á staðnum.

Ejub var með Val á þessum tíma og vildi fá mig og þeir hringdu í mig daginn eftir að ég kom austur og spurðu afhverju ég hefði ekki mætt á æfingu. Ég svaraði því að ég væri fluttur austur á land og ætlaði að spila þar. Svarið sem ég fékk var svona: „OK þú hefðir verið í liðinu gegn FH í Kaplakrika um helgina." Ég lagði á og hugsaði í smá stund: Hvað er ég að pæla! Svo kom upp hugsunin: Ég fer þá bara til þeirra í haust. Svona var hugsunin alltaf: Ég læt mér líða vel en síðan tek á þessu.

Ég átti nú seinna eftir að spila fyrir Ejub því ég hjálpaði honum að koma Víking Ólafsvík upp um deild, bæði 3. deild og 2. deild. Á Snæfellsnesi er gott fólk ég mun aldrei gleyma markinu sem kom okkur upp um deild á 90. mínútu á Ólafsvikurvelli. Þar skoraði ég með hjólhestaspyrnu og allt varð vitlaust og fólk hrúgaðist ofan á mig úr brekkunni.

Enn í dag á ég fullt af vinum frá Ólafsvík og Grundarfirði og ástríðan fyrir fótbolta á þessu svæði kom mér skemmtilega á óvart og mér þykir mjög vænt um þennan tíma. Þegar ég kom til þeirra var planið að búa í Ólafsvík. Þeir borguðu mér fyrir að spila og stóðu við allt sitt. Þeir redduðu mér öllu því sem ég vildi og stefnan hjá þeim var greinileg og ég áttaði mig fljótlega á því að þetta litla félag gæti farið mjög langt. Stjórn félagsins er frábær og Jónas Gestur og Ejub vissu hvað þeir vildu, enda voru þeir mjög góðir leikmenn sjálfir. Ég hef tekið þátt í því að koma liðum upp um deildir. Það er mjög erfitt fyrir lítil félög að komast upp úr neðstu deild en svo virðist vera ef að það tekst sé ýmislegt hægt. Þannig hef ég tekið þátt í því að koma Fjölni upp um deildir og ég á met þar yfir flest mörk skoruð á einu tímabili, en þau voru á þriðja tug. Einnig fiskaði ég á því tímabili 9 vítaspyrnur sem Pétur Björn Jónsson tók og skoraði af öruggi úr þeim öllum.

Ég á líka flest mörk skoruð í sögu Neista Djúpavogi og eftir aðeins eitt tímabil sem spilandi þjálfari hjá Þrótti Vogum árið 2010 var ég orðinn markahæsti leikmaðurinn í þeirra sögu. Ég á líka metið yfir flest mörk skoruð á einu tímabili hjá Hetti og tók þátt í frábæru tímabili með þeim árið 2006, en það er síðasta tímabil mitt þar sem ég var í þokkalegu ástandi líkamlega. Ég hjálpaði þar æskuvini mínum honum Gunnlaugi Guðjóns að koma liðinu upp um deild en hann þjálfaði liðið og ég sé ekki eftir því að hafa spila með Hetti. Gulli er einn af þeim sem þú vilt ræða við um fótbolta. Hann er mjög klár þjálfari og gæti hæglega gert góða hluti á stærra sviði. Alltaf þegar ég kem á Egilsstaði er mér tekið eins og hetju og mér þykir mjög vænt um fólkið þar og ég á mjög marga vini þar.

Ef að ég held áfram að tala um öll liðin sem ég hef spilað fyrir þá verður að gefa út bók, en ég vona að þetta hjálpi fólki að skilja aðeins hver ég er og af hverju ég fór þessar skrítnu leiðir í lífinu. Ég hef spilað út um allt. Allstaðar hef ég staðið mig vel og alltaf hef ég skilað mínum mörkum eins og reiknað var með. Jafnvel sumarið 2014 náði ég ekki nema heilum 7 leiktímum þegar allar mínútur eru taldar þá skoraði ég 16 mörk og var næst markahæstur í 4 deildinni, einu marki meira en meistari Tryggvi Guðmunds. Ég æfði nánast ekkert og var slétt 100kg.

Í öllum leikjum síðustu 7-8 árin hef ég verið marga daga að jafna mig eftir leiki og á leikdag fer ég í heita pottinn í lauginni til þess að ég geti spilað, afhverju skyldi ég gera það? Ég elska að keppa og ég elska fótbolta og mun alltaf gera. Ég horfi líka á alla leiki í sjónvarpinu sem eru i boði. Konan mín segir að ég sé klikkaður því ég er með allar Sport stöðvarnar; Sky sports, BT Sport og allar þær rásir sem ég þarf til þess að ná leikjunum. Núna hef ég son minn hann Aron Bjarka mér við hlið en honum finnst mjög gaman að horfa á leiki.

Í gamla daga þegar ég gat ekki séð Liverpool leikina í sjónvarpinu þá fékk ég föður minn til þess að keyra mig á ákveðinn stað í þorpinu og skilja mig eftir í bílnum svo að ég gæti hlustað á lýsingar frá BBC Live Radio. Oft sat ég einn i myrkrinu og hlustaði á heilu leikina og hugsaði um leið hvað var að gerast á vellinum. Ég er nokkuð viss um að þessi hugsun mótaði mig sem leikmann, það að þurfa að hlusta og hugsa um það hvað er að gerast og hvað gerist næst.

Ég held reyndar að ég yrði ágætur að lýsa leikjum sjálfur því að ég hef góða tilfinningu fyrir leiknum og hef spilað fjöldann allan af leikjum sjálfur og horft á fleiri leiki en flestir og hlustað á mörg hundruð leiki í gegnum útvarp. Kannski verður það einn daginn, hver veit.

Í gamla daga tók ég upp alla Liverpool leiki og ég á nokkra troðfulla kassa í geymslunni af gömlum leikjum sem voru sýndir, meðal annars nokkra góða frá því að Bjarni Fel var upp á sitt besta á RÚV. Ég á fullt af spólum með þáttum um fótbolta sem ég tók upp og ég gat horft á heilu leikina aftur og aftur og pælt í leiknum og ég held að það hafi hjálpað mér mikið á vellinum og síðar í þjálfun.

Þunglyndi og kvíði hafa haft afleiðingar á líf mitt og fótboltann en ég held að ég geti litið til baka og verið þokkalega sáttur við það sem ég hef gert á vellinum. Í dag líður mér frábærlega og hef náð mér virkilega góðum þó að ég finni alltaf aðeins fyrir þessum veikindum. Það verður bara að hafa það þó að ég sé með ónýtt bak og hafi verki í því alla daga. Ég er búinn að læra að lifa með því en um daginn fékk ég einmitt að vita það að ég er kominn í fjórða sinn með brjósklos, einu sinni gekk það til baka en tvisvar sinnum þurfti að skera mig.

Markmið mitt í lífinu er að njóta þess að vera til á hverjum einasta degi og njóta þess að vera með þeim sem ég elska. Ég gæti ekki verið heppnari með fjölskyldu. Konan mín er sú duglegasta og fallegasta sem ég hef kynnst. Ég er lánsamur 4 barna faðir. Tvö elstu börnin mín eru á fullu í fótbolta, Aron Bjarki er 10 ára og spilar með Fjölni, Saga er 9 ára og spilar með Víking Reykjavík, Adam Breki er 4 ára og er að byrja að æfa með Fjölni og Emma Dóra 2 ára.

Það er of seint að setja sér markmið sem leikmaður en ég á mér markmið í lífinu þrátt fyrir það og það er mér mjög mikilvægt að miðla allri þeirri reynslu sem ég hef safnað að mér í gegnum árin í þessu ólíka umhverfi sem ég hef verið í. Ég hef tekið það besta frá hverjum og einum og mig langar að sjá til þess að þau börn sem ég þjálfa lendi ekki í því sama og ég og þess vegna langar mig að vera til staðar fyrir unga leikmenn og ég er mjög fljótur að sjá það á krökkum ef að þeim líður illa andlega.

Ef að það er einhver sem les þetta og líður eins og mér leið og langar að vinna úr sínum málum, þá er um að gera að hafa samband við mig og ég mun glaður hjálpa. Ég er virkilega stoltur af því að vera tekinn inn sem þjálfari í einkaþjálfun hjá fyrirtækinu battar.is. Þar eru Þór Hinriks og Jón Karlson með frábæra aðstöðu og það gengur virkilega vel hjá þeim. Það var mér því sannur heiður að fá tilboð um að vinna með þeim og heyra þá segja að ég hafi alltaf verið í þeirra huga. Um leið og bókanir urðu fullar og biðlistar komnir af stað þá höfðu þeir samband við mig og með þeim er ég nú byrjaður að vinna við það að búa til fótboltamenn og konur.

Ég á það líka til að sýna mína bestu hliðar þegar ég er að þjálfa hjá Fjölni og stundum verða ungu drengirnir hissa þegar þessi hlunkur kastar sér aftur og skorar með hjólhest, stendur svo upp og heldur um bakið, eða smyr boltann í skeytin úr vonlausu færi. Á meðan ég get gert þetta þá finnst mér ég fá enn meiri virðingu frá krökkunum, þannig að ég nýt þess á meðan ég get .

Það var t.d. ansi góð umræða sem skapaðist í desember þegar ég mætti í Jólasveinabúning á æfingu og klippti boltann í markið og strákarnir í 5. flokki fögnuðu með mér, en það er hægt að sjá þetta video inná Youtube undir mínu nafni og Skyrgáms. Einnig þegar ég tók hjólhest í gegnum listaverk á Geldinganesinu eftir sendingu frá syni mínum. Það má segja að ég geri allt til þess að gleðja börnin, hvort sem það eru mín börn eða þau börn sem ég þjálfa.

Ég hef lært og tileinkað mér þann sið á hverjum morgni þegar ég vakna, að vera þakklátur fyrir það sem ég á. Ég er ekki ríkur en ég læt enda ná saman. Ég er hinsvegar ríkur að þvi leiti að ég á konu sem skilur mig og elskar mig eins og ég er og ég á börn sem ég elska meira en allt í þessum heimi. Ég er þakklátur fyrir það að fá að vinna við það sem ég elska að gera og ég er þakklátur fyrir það hversu marga vini ég hef eignast um allt land i kringum fótboltann.

Vonandi mun ég sjá fullt af leikmönnum "vinum mínum " em ég hef þjálfað í gegnum tíðina komast á toppinn. Möguleikinn á því á Íslandi er meiri en margur grunar því að við erum með topp þjálfara í hverju horni og aðstaðan sem við bjóðum upp á er til fyrirmyndar. Ég tel að knattspyrnusambandið eigi mjög mikið hrós skilið fyrir sína vinnu síðustu ár. Ísland á EM er ekki tilviljun en við skulum ekki hætta og vera sátt, hvort sem það er karla landsliðið eða kvenna. Við verðum að nýta okkar afrek til þess að gera enn betur og það er mín von að félögin á Íslandi geti starfað betur saman, því við erum öll að stefna í sömu átt.

Mig langar að lokum að tileinka föður mínum þessa grein en faðir minn hann Ásgeir Hjálmarsson kvaddi þennan heim 17. desember síðastliðinn. Við vorum mjög góðir vinir og í kringum hann og mömmu leið mér alltaf best, hann var ekki bara faðir minn heldur mjög kær vinur.

Með kærleiks kveðju til ykkar allra.
Hallur Kristján Ásgeirsson