Eðlilega er það aðal mælikvarðinn í meistaraflokki. Reyndar er það mín skoðun að það megi ekki vera eini mælikvarðinn.

En varðandi þjálfun barna og unglinga er það algjört óráð!

Vinna þjálfara á fyrst og fremst að snúast um það að móta og þjálfa upp hæfileika ungra leikmanna óháð getu hvers og eins. Það eiga allir skilið góða þjálfun! Þetta þurfa stjórnarmenn og foreldrar að gera sér grein fyrir. Einnig þarf að ákveða hvernig hæfilieikamótun eigi að fara fram og hvernig umhverfi eigi að skapa til að iðkendur njóti sín og fái rúm til að ná framförum.

Þjálfarar eru oftar en ekki undir gríðarlegri pressu í yngri flokkum að vinna leiki og knattspyrnumót. Þjálfari sem vinnur leiki er talinn vera góður þjálfari! Nú tek ég það fram að ég er ekki á móti því að vinna leiki. Það eiga allir að fara í hvern leik til að vinna. Hinsvegar má það ekki vera á kostnað framfara og koma í veg fyrir að krakkar fái tækifæri til að framkvæma nýja hluti.

Vel-meintar hrópanir foreldra inn á völlinn í keppni gera oftar en ekki annað en að skemma fyrir! Hlutverk foreldra er að hvetja sitt lið áfram en ekki að stjórna krökkunum með allskonar skilaboðum.

Börn og unglingar þurfa að fá tækifæri til að þjálfa upp sjálfstæða hugsun í leik sínum, læra „fótboltahugsun“, sjá leikinn fram í tímann, gera mistök og læra af þeim.

Umhverfi sem þjálfar og laðar slíka hluti fram er best til þess fallið fyrir unga leikmenn að alast upp í.

Það er t.d. alltof mikið um það að ungum leikmönnum sé bannað að einleika. Þrátt fyrir áratuga umræðu þá virðist ekki mikið breytast í þeim efnum. Maður heyrir alltof oft kallað inn á völlinn; ,,ekki gera of mikið“ eða „gefðu boltann drengur/stelpa“. Þessar setningar eru algjört eitur í mínum eyrum.

Það er mikilvægt að rýna til gagns en ekki til leiðinda! Leikmaður sem gerir sömu mistökin aftur og aftur og virðist ekki læra, þarf að fá handleiðslu um hvernig sé best að ná markmiðunum. Þau skilaboð þurfa að vera jákvæð, uppbyggjandi og þannig hvetjandi að viðkomandi finni eins og hægt er sjálf(ur) lausnina.

Mikilvægi þess að hvetja unga leikmenn og kenna þeim að einleika og framkvæma hluti sem brjóta upp leikinn hefur aldrei verið meiri. Hjálpa þarf krökkum að setja sér markmið fyrir keppni sem hvetja til skapandi leiks.

Til að mynda er hægt að setja sér eftirfarandi markmið: ,, í dag ætla ég að nota „skærin“ a.m.k. þrisvar sinnum til að leika á mótherjann“. Svo er hægt að gefa þeim stig fyrir að ná markmiðunum. Það sem gerist er að krakkarnir fara að velja augnablikin til að framkvæma þessa hluti, þjálfa þannig upp leikskilning og rétta ákvarðanatöku, auk þess sem þau æfa sig mikið sjálf á milli æfinga. Upplifa það að ná markmiðum sínum og ná að endingu meiri framförum en ella.

Leikmaður sem nær framförum helst lengur í boltanum, félagið fær að endingu fleiri góða knattspyrnumenn upp í meistaraflokk. Sem sagt allir sigra!

Framfarir einstakra leikmanna verður alltaf að vera helsti mælikvarðinn á gæði þjálfara og þjálfunar að mínu mati.

Ofuráhersla á sigur í yngri flokkum er höfuðandstæðingur hæfileikamótunnar!

Ástæðan er einföld. Þjálfari sem á starf sitt undir því að þurfa að vinna alla leiki, mun haga starfi sínu á þann veg að hæfileikamótun er ekki efst á dagskránni. Hann undirbýr liðið sem best fyrir keppni oft á kostnað tækni og leikskilnings æfinga sem þurfa að vera hluti af hverri einustu æfingu. Rými til framfara og mistaka er ekki mikið og auk þess sem hætta er á að þjálfarinn verði mjög „dóminerandi“ í sinni nálgun á æfingum og í leikjum sem kemur þá niður á sjálfstæðri hugsun leikmanna!

Það er ljóst að hæfileikamótun ungra leikmanna er flókin og krefjandi vinna. En um leið gríðarlega gefandi því það skiptir svo marga máli að rétt sé að hlutum staðið. Og allir eiga skilið GÓÐA ÞJÁLFUN!

Knattspyrnukveðjur,
Heiðar Torleifsson Coerver Coaching
http://coerver.is/shop/Knattspyrnuskoli