Ég vil líkja þeim hugmyndum sem Kolbrún hefur um knattspyrnu við þær hugmyndir sem ræstitæknirinn Emmanuel Asare hafði um nútímalistaverk. Árið 2001 var sett upp innsetning eftir breska listamanninn Damien Hirst í Eyestorm galleríinu í London. Verkið var svo sannarlega nútímalegt, það samanstóð af sígarettustubbum í öskubökkum, tómum bjórflöskum og öðru rusli sem dreift var um sýningarsalinn. Þegar ræstitæknirinn Asare mætti svo í vinnuna einn morguninn þá áttaði hann sig ekki á því að hér var um listaverk að ræða og tók saman það sem hann áleit vera rusl og henti því. Þegar í ljós kom að verkinu hafði verið hent var leitað í ruslatunnum og hægt var að bjarga verkinu, allavega hluta af því. Í augum Asare var þetta ekki merkileg list, rétt eins og knattspyrna virðist ekki vera merkileg í augum Kolbrúnar. Asare lærði væntanlega margt um nútímalist eftir mistök sín og ég tel að Kolbrún þurfi líka að læra margt um knattspyrnulistina.

Listfræðingurinn Ernst Gombrich sagði að það væri ekki til list, aðeins listamenn. Þegar orðræðan um knattspyrnu er skoðuð er ítrekað beitt orðum sem minna á orðasöfn fagurfræðinnar; fallegt, listaverk, listamaður, snilligáfa. Þegar færasta knattspyrnufólki sögunnar er lýst þá er oft talað um listamenn sem framkvæma listaverk eða sýna fallega takta. Svo lengi sem einhver skilgreinir knattspyrnu sem list þá verður hún sjálfkrafa list, eða hvað? Og hvað með alla umgjörðina í kringum knattspyrnuna. Knattspyrnuleikvangar eru í höndum arkitekta sem vilja skapa fallegar byggingar, búningarnir eru hugarsmíð fatahönnuða, auglýsingar fyrir knattspyrnu sækja oft á tíðum innblástur til danslistarinnar og svo mætti lengi telja. Þegar öll þessi list kemur saman í knattspyrnuleik þá gerist eitthvað innra með þeim sem skilja fegurð leiksins.

Listfræðingurinn Arthur C. Danto sagði að list væri hið fagra í forminu sem hefur áhrif á viðtakandann. Bókmenntir, kvikmyndir, listaverk o.fl. ásamt knattspyrnu hafa áhrif á þann sem upplifir verkið. Það eru til lélegar bókmenntir og það eru til leiðinlegir knattspyrnuleikir en þegar verkið, hvort sem það er bók eða knattspyrnuleikur, er unnið af fagmennsku og ástríðu hreyfir það við viðtakandanum, rétt eins og gott listaverk.

Rithöfundurinn Jack Kerouac sem skrifaði Á vegum úti lék bandarískan ruðning á menntaskólaárunum, Stephen Crane sem skrifaði Hið rauða tákn hugprýðinnar spilaði lengi vel hafnarbolta, Joseph O´neill höfundur skáldsögunnar Netherland leikur krikket og rithöfundurinn Einar Kárason hefur leikið knattspyrnu með utandeildarliðinu Lunch United. Þessir rithöfundar hafa allir haft gaman af hópíþróttum og ég efast um að þeir hafi ekki haft tíma til þess að lesa bækur og augljóslega hafa þeir haft tíma til að skrifa nokkrar.

Þó svo að ræstitæknirinn Asare hafi ekki skilið listaverk Hirst þá er það allt í lagi, hann þarf heldur ekkert að skilja það og honum þarf ekki að finnast það vera list. Margir líta svo á að knattspyrna sé ómerkilegur leikur, það er líka allt í lagi. Það eru til listamenn með pensil og penna sem geta skapað ótrúlega hluti. Svo eru þeir til sem geta skapað ótrúlega hluti með bolta. Það er nefnilega þannig að stundum getur bók haft lítil áhrif á mann vegna þess að hún er ekki unnin af nógu mikilli fagmennsku, þá vel ég frekar góðan knattspyrnuleik sem vekur upp hughrif.